WIEĹťA WIDOKOWA JAGODA Zastanawiające jest to, że jeszcze nikt nie założył tematu o tym wybitnym artyście. Od cholery wątków związanych z kapelami R.A.C i tego typu cudawiankami a ani słowa o człowieku, który jakby nie było spłodził wiele antykomunistycznych i patriotycznych pieśni. Gdy słucha się takiej "Obławy" albo " Ballady wrześniowej" to aż ciary przebiegają po plecach. Wiadomo, że Kaczmarski był osobą kontrowersyjną i pełną sprzeczności np. potrafił grać koncerty zarówno dla opozycji jak i dla partyjnych aparatyczyków, nie nadawał się na autorytet moralny ze względu na nieudane pożycie małżeńskie i alkoholizm, niektórzy co bardziej ortodoksyjni wypominali mu jego rusofilizm, ateizm i dziadków żydo-komunistów. Mimo wszystko myślę, że warto jest się zapoznać szerzej z twórczością tego poety. Nie lubię! Poczytaj jego teksty, są antypolskie. Poczytaj jego teksty, są antypolskie A które konkretnie ? "Obława", "Modlitwa o wschodzie słońca" oraz "A my nie chcemy" to numery obowiązkowe w moim radio. Ja bardzo lubię. mi się o dziwo kojaży z dzieciństwem, sam kasety ojcu podbierałem, miały zajebiste okładki ("Krzyk" (?) i "Przejście Polaków przez morze czerwone"). Nie kumałem o co chodzi z przypisami na wkładkach, że zniszczono pierwsze nakłady, ale i tak mi się podobało. Dopiero po latach zakumałem o co chodzi, zarówno jeśli chodzi o te przypisy jak i o teksty. Duży szacunek dla Kaczmarskiego jako artysty. W sumie dobrze, że powstał ten temat, bo jakiś rok temu czytałem wywiad z jego córką i naszła mnie ochota by zapoznać się z jego twórczością dotyczącą prywatnego życia. Czytał/słuchał to ktoś? Duży szacunek dla Kaczmarskiego jako artysty. W sumie dobrze, że powstał ten temat, bo jakiś rok temu czytałem wywiad z jego córką i naszła mnie ochota by zapoznać się z jego twórczością dotyczącą prywatnego życia. Czytał/słuchał to ktoś? Coś niecoś słyszałem o tym wywiadzie, podobno córeczka nieźle objechała w nim swojego ś.p ojca. Z resztą miała ku temu powody, gdyż Kaczmarski nie był uosobieniem cnót i daleko mu było do modelu wzorowego, kochającego tatusia. Jak to pisał w jednej ze swoich piosenek bard solidarności: "dusza moja pragnie postu, ciało karnawału" Właśńie dlatego napisałem, że szanuję go jako artystę. Jako człowiek był kimś pełnym wad i z tego co mówiła jego córka jego dramat polegał na tym, że zdawał sobie z tego sprawę, a oprócz tego rozumiał jaki wpływ na ludzi w pewnym okresie miała jego twórczość. Nie będę rozwijał tematu, bo nie chciałbym przekłamać. A sam wywiad był nawet niezły. Obława w czasach komuny przyprawiała o niesamowite ciarki przechodzące po plecach i jakieś bliżej nieokreślone nadludzkie uniesienia. Ale wtedy byłem młody i bardziej wrażliwy. jurwa tych obław to chyba ze trzy były i każda z taka wymową że aż mi oczy łzawią (od wiatru ) słyszeliście album Muzeum: teksty napisane pod wpływem obrazów, np: Stanczyk, zesłąnie studentów, autoportret Witkacego, świetne nie wiem jaki prywatnie był kaczmarski i mało mnei to interesuje..... w życiu nie dąłem rady tego słuchać a jego twórczośc kojarzy mi się ze licealistami/studentami w za duzych swetrach ..kaczmarski..dżem....jim morrison itd Ja sobie od rana nucę Muszkieterów, a tu widzę że taki temat na forum się pojawił . ja bardzo lubie poezje spiewaną tylko Kaczmarski ma teksty polityczne ktore mnie nie obchodza ani troche .czesto slucham za to Grechuty i SDM a co do Kaczmarskiego doceniam jego tworczosc na Kaczmarskim (a także Gintrowskim czy Kelusie) się wychowałem. Za komuny słuchałem do zajeżdżenia prawie kasety "'82" wydanej przez CDN (koncert z paryża, z kawałkami typu "Zbroja" czy "Idą tytani"), słuchaliśmy też z mamą audycji "Kwadrans Jacka kaczmarskiego", którą nadawała raz na tydzień Wolna Europa. Później, po 1989 zaczęły wychodzić jego wszystkie płyty, nagle się ich zrobiło strasznie dużo i przestałem to śledzić. Z późnym Kaczmarskim już mi tak po drodze nie było, choć czasem słuchałem, co tam nagrywał. Natomiat wiele starych utworów bardzo lubię do dziś (jak wspomniana "Ballada wrześniowa", czy też mocno kopiący po mordzie "Kmicic") i nawet w czasach zachłyśnięcia się punkrockiem czasami sobie coą Kaczmara nastawiałem. Zresztą te kawałki mają niesamowitego kopa czasem, dodac bas i perkusję i byłby punk rock. Nieraz mnie korciło nagrać wybrane rzeczy Kaczmarskiego w ostrych wersjach. Punkowych, nie jak jakieś gówna, które ostatnio wychodziły. Kaczmarski już tego nie słyszał, ale Gintrowski strasznie się wkurwiał, ze przerobiono "Mury" na rege, które wg niego jest najgorszą muzyką na świecie Wole Karela Kryla. Jacek Kaczmarski, bard "Solidarności" Wzrost wpływów moczarowskich w PZPR powodował narastanie krytycyzmu wobec władzy w kręgach rodziny J. Kaczmarskiego, widzących coraz większe odsuwanie na bok komunistów żydowskiego pochodzenia. Sam Jacek Kaczmarski przeżył szczególny szok, gdy w 1968 r., jako jedenastolatek, z nagła "dowiedział się, że ustrój szanowany przez jego bliskich nie jest tak doskonały (...). Widział 'pałowane' rozmowy pomiędzy klasową milicją a studentami. Tego samego roku przeżył następny szok. Dowiedział się, że jest Żydem. Obserwował, jak niektórzy przyjaciele rodziców wyjeżdżają z Polski, a grono jego kolegów znacznie się kurczy" (wg M. Wyrwich, op.cit.). Stopniowo zaczął przyjmować poglądy opozycyjne, ale nawet jeszcze w dziesięć lat po marcu 1968 r. stanowczo odmówił wydawania kaset w obiegu niezależnym. Dopiero lata 80. przyniosły prawdziwy rozkwit jego opozycyjnej działalności. Niektórzy jednak zarzucali mu oportunistyczne "siedzenie okrakiem na barykadzie". Część warszawskiego środowiska opozycyjnego krytykowała zaangażowanie się J. Kaczmarskiego wraz z grupą współpracujących z nim muzyków w działalność Teatru Na Rozdrożu. Jak pisał Maciej Wyrwich, w świetnym, zobiektywizowanym portrecie J. Kaczmarskiego we wspomnianym artykule w "Życiu" (op.cit.) przejście J. Kaczmarskiego do występów w Teatrze Na Rozdrożu spowodowało "pewną konsternację w środowisku artystycznym. Honoraria, jakie zaproponowano 'śpiewającej młodzieży' wykraczały daleko poza zwyczajowe stawki. W środowisku aktorów warszawskich mówiono wówczas, że 'młodzież dała się kupić'. Ale i angaż też był środowiskową profanacją. Dyrektorem teatru bowiem i inicjatorem zatrudnienia był Marcin Zdziński, były współpracownik Ryszarda Filipskiego, postrzeganego przez niektóre środowiska jako antysemita". Tym większe wyrzuty w związku z całą sprawą miano do J. Kaczmarskiego jako do piosenkarza wywodzącego się z żydowskiej rodziny. Dopiero lata 1980-1981 przyniosły prawdziwy rozkwit opozycyjnej twórczości piosenkarskiej J. Kaczmarskiego. Stał się jednym z bardów "Solidarności", jeździł z występami do rozlicznych strajkujących zakładów pracy. Ogromny rozgłos zdobyły napisane wcześniej "Mury". Powstały nowe bardzo popularne utwory, w tym m.in. znakomity "Rejtan". Stopniowo zarysowują się jednak wyraźne rysy w jego twórczości. Niezadowolenie dużej części widowni wywołał utwór "Czerwony autobus", dający upust skrajnym uprzedzeniom J. Kaczmarskiego do polskości i jego ciągotkom do tropienia polskiego antysemityzmu. Podczas koncertu w Warszawie wykonanie tego utworu spowodowało wygwizdanie piosenkarza, a wiele osób na dowód protestu opuściło salę. Szczególne oburzenie wywołał fragment o "polskiej dziczy". Kaczmarski pisał w piosence m.in.: Pędzimy przez polską dzicz, Wertepy, chaszcze, błota. Popatrz w tył, tam nie ma nic, żałoba i sromota. Popatrz w przód, tam raz po raz cel mgłą niebieską kusi, tam chce być każdy z nas, kto nie chce być, ten musi. W czerwonym autobusie W czerwonym autobusie W czerwonym autobusie mija czas. Tu stoi młody Żyd, nos zdradza Żyd, czy nie Żyd I jakby było mu wstyd, że mimo wszystko przeżył A baba z koszem jaj już szepce do człowieka Wie o tym cały kraj, że Żydzi to bezpieka. Więc na co jeszcze czekasz Więc na co jeszcze czekasz Więc na co jeszcze czekasz w mordę daj (...) Piosenkę kończyły wymowne słowa: "jedźmy stąd". Występy J. Kaczmarskiego po 1989 r. wywoływały coraz większe kontrowersje. W przeciwieństwie do takich piosenkarzy, jak J. Pietrzak, A. Rosiewicz i L. Długosz czy takich autorów tekstów satyryczno-kabaretowych, jak J.M. Stanisławski, którzy identyfikowali się z nurtem patriotycznym i żądali radykalnych przemian, Kaczmarski wyraźnie związał się z byłą opozycyjną lewicą laicką, tzw. michnikowcami. Stracił bardzo wielu fanów po wystąpieniu w 1992 r. z programem pt. "Wojna postu z karnawałem", który powszechnie uznano za antykościelny i antypatriotyczny. Szczególne oburzenie wywołał atak na dzieje Polski, zwłaszcza w tekście osławionej "Sarmacji". Kaczmarski przedstawił tam historię Polski w grubiańsko skarykaturyzowany sposób jako rzekomą wielką serię rzezi, głupoty, nacjonalizmu, fanatyzmu katolickiego i antysemityzmu. Sam siebie określał jako "kosmoPolaka", wyraźnie akcentując swoją niechęć do patriotyzmu. Po opublikowaniu autobiograficznego "Portretu z kanalią", widząc coraz większe rozmijanie się jego utworów z polską publicznością, Kaczmarski uznał, że ma już dość krainy "Ciemnogrodu". Szumnie ogłosił swe opuszczenie Polski i emigrację do Australii. Wyjazd ten okazał się jednak całkowitym niewypałem. Pozbawiony polskich słuchaczy, poszedł na półroczny "socjal", rozpadła mu się rodzina. Od czasu do czasu więc wracał na koncerty do Polski. Dawał wtedy wyraz swej absolutnej sympatii do Unii Wolności, wielbił jej guru - B. Geremka, J. Kuronia czy A. Michnika. W 1998 r. nagle zaskoczył nawet największych swoich entuzjastów ogłoszeniem iście ekstremistycznego akcesu do Ruchu Świadomej Tolerancji, organizacji animowanej przez współpracownika Urbanowego "Nie". W tezach opracowanych na użytek tej efemerycznej organizacji (miały być one rozlepione m.in. na drzwiach warszawskiej katedry), J. Kaczmarski występował przeciwko Kościołowi i wartościom chrześcijańskim, domagał się m.in. legalnego dostępu młodych ludzi do miękkich narkotyków, "ponieważ tłamsi ich szara rzeczywistość" (por. M. Wyrwich, op.cit.). Dzieciom zalecał kontestowanie autorytetu rodziców, a warszawskiej młodzieży szkolnej - strajk (por. M. Wyrwich, op.cit.). Nawet wydawca popularnego zbioru utworów J. Kaczmarskiego pt. "A śpiewak także był sam" Adam Borowski stwierdził, że Kaczmarskiego "akcja tolerancji" była "jakimś skrajnym idiotyzmem". Jak wspominał Borowski: "Doszło między nami do poważnej awantury. Uznał wówczas, że popełnił błąd. Ale to już podważyło nieco moje do niego zaufanie". (M. Wyrwich, op.cit.). Sam Kaczmarski później tłumaczył się ze swego nieszczęsnego wsparcia Ruchu Świadomej Tolerancji, że "każdy ma jakieś swoje ślepe uliczki". Były redaktor naczelny "Tygodnika Solidarność" Andrzej Gelberg wspominał tamten okres w życiu Kaczmarskiego: "Miał wystąpić z koncertem w naszej redakcji. Kiedy się ludzie dowiedzieli o jego wyczynach, wielu odmówiło przyjścia na koncert. Byli też tacy, którzy mówili, że przyjdą, ale tylko po to, żeby dać mu w gębę. W końcu Jacek odwołał swoje gadania, przeprosił publiczność i dał znakomity koncert" (cyt. za M. Wyrwich, op.cit.). Wiele niesmaku wśród dotychczasowych zwolenników J. Kaczmarskiego wywołało przyjęcie przez niego w 2000 r. Krzyża Kawalerskiego OOP, nadanego mu przez Aleksandra Kwaśniewskiego. Złośliwie nazywano to odznaczenie "medalem za służbę", porównywano przyjęcie tego medalu z michnikowskim: "Od... się od generała" czy też słowami Michnika o Cz. Kiszczaku jako "człowieku honoru". Sam J. Kaczmarski usprawiedliwiał przyjęcie wysokiego odznaczenia z rąk A. Kwaśniewskiego słowami: "(...) Cokolwiek się myśli o Kwaśniewskim, to jest to prezydent tego kraju. A ja jakieś tam osiągnięcia mam. Więc należy mi się uznanie. Podczas wręczania medalu doszło do pewnej manipulacji. Dowiedziałem się, że dostałem medal nie za swoje osiągnięcia, ale za osiągnięcia w ZSP, w którym nigdy nie byłem. Zdecydowałem się jednak na przyjęcie medalu z pełną świadomością, bo chciałem powiedzieć młodym ludziom, którzy mi wierzą, że to jest ich państwo i demokratycznie wybrany prezydent" (cyt. za M. Wyrwich, op.cit.). Wspomniany już wydawca zbioru utworów J. Kaczmarskiego i były jego przyjaciel Adam Borowski z oburzeniem komentował: "Przyjmując medal od Kwaśniewskiego i dając koncert z okazji pięćdziesięciolecia ZSP, wpisał się w kłamstwa" (cyt. za M. Wyrwich, op.cit.). Wspomniany były redaktor naczelny "Tygodnika Solidarność", a kiedyś w podziemiu wydawca kaset z nagraniami J. Kaczmarskiego, Andrzej Gelberg, stwierdził: "Ja nie miałem żadnych złudzeń wobec Jacka. (...) To świetny poeta, ale jego wybory życiowe stoją w istotnej opozycji wobec tego, co tworzy. Kiedy poszedł do Kwaśniewskiego po blachę, powiedziałem: tego już za dużo. Zerwałem z nim przyjaźń. Widać ta blacha ma dla niego większą wartość, niż stare przyjaźnie" (cyt. za M. Wyrwich, op.cit.). Godny zaznaczenia jest końcowy, przedśmiertny zwrot w zachowaniu J. Kaczmarskiego. Piosenkarz, który przez dziesięciolecia wyrażał niechęć do Kościoła i katolicyzmu, na kilka godzin przed śmiercią nawrócił się i przyjął chrzest (wg M. Gajka: "Przemienieni", "Ozon" z 2 listopada 2006 r.). Jak pokazałem na tle wcześniejszych, nierzadko nie za mądrych wynurzeń barda, był on postacią bardzo kontrowersyjną, zwłaszcza z uwagi na jego tylekroć wyrażane w przeszłości kąśliwe uwagi na temat patriotyzmu i religii. Tym bardziej zaskakujące było jednogłośne zaakceptowanie w Sejmie w marcu 2007 r. uchwały, która uczciła pośmiertnie pamięć Jacka Kaczmarskiego z okazji jego 50. rocznicy urodzin. Prof. Jerzy Robert Nowak Jak mialem z 5 lat plakac mi sie chcialo jak starszy wlaczal 'oblawe' ... biedne wilczki ... chlip A jako artyste - doceniam. Piosenki z przekazem - teraz juz takich sie nie robi a tymbardiej tych trafiajacych do masowego odbiorcy, albo kwestia 'poprawy' sytuacji w polsce (brak zapotzebowania na prostestsongi) albo powszechne uwstecznienie precietnego sluchacza Jakikolwiek by nie byl przekaz, zgodny z danymi pogladami czy nie nalezy mu sie szacunek za ogolne wartosci artystyczne jego muzyki. zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szamanka888.keep.pl