WIEĹťA WIDOKOWA JAGODA Będzie trochę zachwytów i zawyżonych ocen(właściwie to same zachwyty), ale ten zespół w pełni na to zasługuje. Fields of The Nephilim to angielska grupa muzyczna wykonująca rock gotycki. Każdy kto z gotykiem miał kontakt choćby przelotny musiał się z nimi zetknąć. Kapela przełomowa i odkrywcza bez dwóch zdań. Wystartowali w połowie lat 80tych i od razu zostali nazwani odnowicielami rocka gotyckiego. Innowacyjnym brzmieniem, ciekawym imidżem, wspaniałym i hipnotyzujacym wokalem Carla McCoya, nieszablonową tematyką swoich utworów podbili gotycką scenę muzyczną, najpierw w Anglii, a potem na całym świecie. Ich twórczością inspirują się: Paradise Lost, Tiamat, Moonspell, całe tabuny młodych zespołów gotyckich i metalowych. Któryś muzyk z Paradise Lost powiedział w wywiadzie, że właściwie na każdego kto miał z tą kapelą dłuższy kontakt, miała jakiś wpływ. Zgadzam się całkowicie. Do swojego brzmienia zaadoptowali elementy hard rocka i rocka psychodelicznego. W tekstach zespół podejmuje tematykę mistycyzmu, magii, odwołuje się do mitologii Cthulhu, Sumerów i twórczości Aleistera Crowleya. Fields of the Nephilim była jedną z ulubionych grup Tomasza Beksińskiego, krytyka muzycznego i wielkiego znawcy muzyki opatrzonej szyldem "gotyk" i "rock progresywny". To już powinna być jakaś rekomendacja. Dobra koniec wstępu, bo mógłbym tak pisać bez końca. Dawnrazor(1987) **** Wstępem do tego klimatycznego albumu, porażającego swoją melodyjnościa i surowością zarazem jest intro, które zwie się "The Harmonica Man". Jest to wycinek, a właściwie początek ulubionego filmu Carla McCoya, połączony z gitarą. Film to spaghetti western Sergia Leone "Dawno temu na Zachodzie", który nawiase mówiąc polecam, bo to fajna produkcja. Płyta nie jest krótka, na początku ciężko ją strawić w całości osobom które nigdy gotykiem się specjalnie nie podniecały(tak jak np. ja). Część numerów po prostu wybija się ponad inne i to właśnie do nich częściej się wraca. Jeżeli ktoś lubi numery ostrzejrze i prostsze w odbiorze, których można posłuchać praktycznie wszędzie - to ma tu "Power", "Preacher Mana","Dust" czy "Reanimatora". Ci natomiast którzy lubią zagłębić się w muzykę, wczuć się w klimat, zainteresować tekstami itp - tutaj bez wątpienia "Vet for the Insane", "Dawnrazor" czy "Slow Kill". Dla każdego coś miłego. Tematyka liryczna bardzo wielowątkowa. Tutaj też zaczyna się patent przeplanatnia numerów lekkich z cięższymi- bardziej dynamicznymi, co płytom Fieldsów wyszło tylko na dobre. Klimat i nastrój na płycie buduje przede wszystkim gitara i wokal McCoya - gardłowy, nastrojowy momentami przechodzący w charkot. Można powiedzieć że perkusja i gitara basowa zostały zmarginalizowane. Perkusja ma momentami przebłyski, ale jej zadaniem jest monotonia i wprowadzanie słuchacza w swoisty "trans". Bas swoją wielkość ujawni dopiero na następnych albumach. Muzyka jest bardzo spontaniczna, widać że album nie był projektowany jako jedna spójna całość, co wyszło mu tylko na dobre. Cztery zajebiście mocne gwiazdki bo to dopiero przedsmak tego co nadejdzie. Płyte spokojnie mogę polecić każdemu, jedni jej wielkość odkrywają od razu, innym przychodzi to z czasem. The Nephilim ***** Powoli zbliżamy się do Opus Magnum, choć i tutaj muzyka porażająco potrafi wbić się w ucho słuchacza. Na swojej drugiej płycie zespół prezentuje nam starannie i przemyślanie dobrany repertuar. Kolega mówi że on takiej muzyki może słuchać tylko jesień/zima, bo po jakiego grzyba ma sobie fundować przemyślenia na poziomie egzystencjalnym a czasami i doła? Hehe w sumie to i ma rację, ale ja mogę ich słuchać ile wlezie. Przy tej płycie ważnym jest(tak jak i przy następnej) aby nie słuchać jej na wyrywki, tylko w całości. Pojedyncze numery owszem są fajne itp, ale tylko razem tworzą niepowtarzalną całość. Sesji z tą muzyką po prostu się nie zapomina. Nie ma co wymieniać najlepszych piosenek, cała płyta to jedna wielka podróż muzyczna. Na ich fansajcie ktoś napisał że ta płyta wybija się nad poziom współczesnych plastikowych gotyckich kapel. "Płyta doskonała w każdym calu, klasyczna nie tylko w swojej estetyce." - 100% zgody Elizium(1990) *************** Zespół przed zakończeniem działalności(kwasy między członkami) postanowił uraczyć nas absolutnym ponadczasowym arcydziełem, niewątpliwie najlepszym albumem w swoim dorobku, a przez niektórych uważanym za najlepszy album gotycki wogóle. Na tej płycie nie istnieje coś takiego jak słaby tekst, piosenka czy niepotrzebny dźwięk. Wszystko jest idealnie wyważone, wszystko do siebie pasuje, jest i dynamika i spokój. Nie będe dalej rozpływał się w zachwytach, każdy oceni sam te płytę. Ja lubie bardziej dynamiczne piosenki na tej płycie, ale i tak wszystkich moge słuchać na okrągło. Później wiele zespołów zaczęło oczywiscie w chujowy sposób zrzynać zawarte na "Elizium" dźwięki, co pokazało tylko wielkość zespołu. "Mrok znany z poprzednich wydawnictw, zwłaszcza z "The Nephilim" ustąpił dając miejsce pięknym melodiom, ale jakże dalekim od znanej z wielu wydawnictw sztampy." CDN. Będzie trochę zachwytów i zawyżonych ocen(właściwie to same zachwyty), ale ten zespół w pełni na to zasługuje. nie ma zawyzonych ocen, jesli chodzi o FOTN. zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szamanka888.keep.pl