Christian Death

WIEĹťA WIDOKOWA JAGODA

Christian Death 'Ashes' LP Nostradamus Normal 1985 [ocena] *** i pol

Dosc ciekawa pozycja , kapela ktora byla pierwsza w swoim gatunku czyli Gothic Rock , ale oczywiscie nie pozbawiona tego z czego wyrosla czyli elemntow punk rocka. Jest to ich trzecia plyta studyjna i jest juz uderzeniem mocnym w chore klimaty , takie dziwaczne , mocno okultystyczne i szatanskie , ale wbrew pozorom fajnie sie tego slucha, czuc tam ducha poganskiego i jakos dziwna perwersje. Klimacik jest bardzo mroczny i zespol moze wkrecic w ostrego dola szczegolnie jak ktos sie bedzie interesowal sfera tekstowa. Momentami plyta przypomina mi dokonania Virgin Prunes ale nie jest az tak dobra. Dlatego daje trzy i pol gwiazdki. Mysle ze nic dla pankow ale gotyckie dziweczki po tym powinny rozlozyc nogi.

Zajebista kapelka ale mi podoba sie do "Atrocities" (zresztą jedyna bez Rozza Williamsa ,która mi sie podoba) potem to już nie bardzo.
Pierwsza płyta ,"Only theatre of pain" jest zdecydowanie najlepsza .Umieściłbym ją w pierwszej dziesiątce najlepszych płyt deathrock/ goth.
ps to nadawał Wino.
Znowu Graja w starym skladzie ale z EVA O. na wokalu dzis wlasnie graja we franfurcie w niemczech podobno sa rewelacyjni w tym skaldzie kobita spiewa wszystkie partie Rozza bez sciemy ...

Znowu Graja w starym skladzie ale z EVA O. na wokalu dzis wlasnie graja we franfurcie w niemczech podobno sa rewelacyjni w tym skaldzie kobita spiewa wszystkie partie Rozza bez sciemy ...
Uuuu może być ciekawie.

Moja recenzja, zaznaczam że nie jestem ekspertem tego gatunku:

Christian Death-„Only Theatre of Pain”

Jak to bywa za pierwszym razem, bolało. I było ciężko. Ale w końcu przebrnąłem przez płytę raz, i drugi, i jakoś poszło. Na pierwszy kontakt z prawdziwą sceną spod znaku „gothic” wybrałem właśnie tą płytę.

A wszystko przez zauroczenie naszym rodzimym Migiel & Living Dead. Zapragnąłem nieco poszerzyć swoje horyzonty. Pierwsze wrażenie? Przecież to nieskładna kanonada dźwięków! Ale gdy już przyzwyczaiłem się do tego że nie każdy zespół musi się opierać na skalach bluesowych, to popłynąłem. Słuchać tej płyty parę razy pod rząd to oznacza wpaść w trans. Poza oczywistym, mrocznym klimatem, muzyka brzmi tu niezwykle eksperymentalnie, właśnie z powody wychodzenia poza utarte muzyczne schematy. Dodajmy jeszcze do tego takie elementy jaki dzwony w “Mysterium Iniquitatis” czy też motywy orientalne w „Stairs - Uncertain Journey”. Niesamowite wrażenie pozostawia po sobie wokalista. Słychać, że wydobywa on głos nie z gardła, ale z całego siebie. Że na płycie zawarł całą swoją duszę, a nie tylko użyczył strun głosowych. Płyta geniusz, idealna na rozpoczęcie przygody z nowym gatunkiem.
Na początku też nie mogłem się do tej płyty przekonać, ale teraz nie wyobrażam sobie, że mógłbym jej nie znać. To chyba najważniejszy album w historii deathrocka, bez którego taka muzyka mogłaby w ogóle nie mieć racji bytu. Szkoda, że obecnie Valor Kand rozmienia Christian Death na drobne i nie robi nic, co miałoby choćby trochę wspólnego z początkami zespołu.