WIEĹťA WIDOKOWA JAGODA "Different degrees of empty" (2003) **** Już po kilkunastu sekundach rozpoczynających pierwszy kawałek, "Falling stars", wiedziałem, że zostanę ich fanem. Frank śpiewa mocnym, ale i dosyć delikatnym, niewymuszonym głosem - z pewnością jest obecnie jednym z najlepszych wokalistów z kręgu gotyku/deathrocka - a gitary pomagają mu budować klimat, który towarzyszyć nam będzie przez następne 45 minut trwania płyty. Nic dziwnego, że zespół po wydaniu "Different degrees of empty" zyskał błyskawiczną popularność w swoim środowisku. Zdecydowanie im się to należało za umiejętność tworzenia interesujących melodii i dbałość o to, by na płycie nie znalazły się żadne słabe kawałki - w zasadzie żaden z nich nie spełnia zadania "zapchajdziury", płyta jest bardzo równa i trzyma wysoki poziom. Rzecz zdecydowanie warta polecenia. "Beggars would ride" (2004) **** W rok po wydaniu "Different degrees of empty" otrzymujemy kolejną płytę Franka i towarzyszącej mu ekipy. Czy jest lepsza? Dla mnie osobiście minimalnie tak i słucham jej częściej, chociaż nie czuć jakiejś specjalnej różnicy pod względem jakości utworów. Wciąż są to bardzo dobre, porządnie zagrane deathrockowe piosenki (tak - piosenki, bo bez problemu możemy puścić je na randce nowo poznanej bibliotekarce) łączące melancholijny nastrój z energicznym graniem. Płyta na pewno brzmi lepiej i ma fajniejszą okładkę, choć uważam, że na pewno można było ją nagrać lepiej. To już jednak sprawa drugorzędna - ważne, że możemy się cieszyć takimi kawałkami, jak tytułowy "Beggars would ride" czy otwierający album "Signing off". "The new colossus" (2007) ***** W jakimś wywiadzie z Frankiem przeczytałem pytanie o to, jak zespół poradzi sobie z trzecią płytą, bo trzecie płyty są dla zespołów przełomowe - wychodzi więc na to, że przełomowa jest dla zespołu płyta pierwsza (bo to debiut), druga (bo będzie porównywana do debiutu), trzecia (bo coś tam) i tak dalej. Nieważne na ile jest to prawdziwe - skupmy się na muzyce. Trzecia płyta tego stacjonującego w Berlinie, a pochodzącego z San Diego zespołu ukazała się w marcu tego roku i jest najlepszą rzeczą, jaką dotychczas udało mu się nagrać. Frank stworzył niesamowite melodie, które wraz z jego oryginalnym, od początku rozpoznawalnym głosem i ciekawymi tekstami (w dużej części dotyczą one relacji damsko męskich) tworzą typowy dla tego zespołu melancholijny klimat, który nie pozbawia jednak muzyki energii i czadu. Takie kawałki, jak "If I speak", "Harlot of nations", "Ever" czy "Scars forever" to hity, które normalnie leciałyby w radiu, gdyby nadawało ono jakąś sensowną muzykę. Podobnych kawałków jest jeszcze kilka, a każdy od razu zapada w pamięć. Polecam również zwrócić uwagę na okładkę - dawno nie widziałem tak fajnej. Ale to już w przypadku produkcji Franka Chrzciciela standard, że z równą dbałością traktowana jest zarówno zawartość krążka, jak i jego opakowanie. Podejrzewam, że będzie to najlepsza w tym roku płyta deathrockowa - na razie nie widzę niczego, co mogłoby mu zagrozić. Miałem ich trzy płyty, teraz jak przypomniałeś mi o nich tą recenzją to znalazłem tylko jedną, właśnie tą najnowszą. Dla mnie wszystkie płyty tego zespołu są dobre, ale ta najnowsza chyba faktycznie najlepsza, dużo energii, melodie i trochę dołujący nastrój. Okładka, tak jak napisałeś, pierwsza klasa Ich oficjalna strona - http://www.frankthebaptist.com/ Miałem swego czasu załozyć o nich temat, ale jakoś nie było czasu i wyleciało z głowy. Dodałem recenzje dwóch pierwszych płyt zespołu Mam "Beggars would ride" i nie zachwyciło mnie takie granie. Jakoś za mało jaj to ma. Ale spróbuję przy okazji pozostałych dwóch płyt, skoro tak chwalicie. Może zmienię zdanie. Budyń puścił w radio i wszyscy zgodnie stwierdzili, że chujoza Prawdopodbnie w listopadzie zobacze ich na zywo na festivalu w Maintz w niemczech , dobry zespol ale jest jeszcze jedna fajna kapela w USA z tego klimatu o nazwie ROMANCE ale plyta przyjdzie do mnie dopiero za tydzien wiec sie wtedy oslucham porzadnie zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szamanka888.keep.pl